Polskość? Jaka polskość?

Usłyszeliśmy ostatnio szereg apeli o jedność narodową. Przyjąłem je z mieszanymi uczuciami, ale ponieważ często pochodziły od osób, dla których mam najwyższy szacunek, jak ks. abp Nycz czy Jarosław Kaczyński, postanowiłem je skomentować.

Nie ulega wątpliwości, że pewna jedność narodowa jest rzeczą pożądaną, ale głównie w sprawach zasadniczych, kiedy chodzi o obronę najważniejszych wartości narodu i państwa czy wręcz jego istnienie. W normalnym czasie nie widzę jednak powodu, aby promować ją za wszelką cenę, zwłaszcza kiedy jest ona niemożliwa, tak jak, moim zdaniem, dziś w Polsce. W rzeczy samej Polska jest podzielona na dwie części, których nie da się skleić na siłę.

Można powiedzieć, patrząc na te dwa główne obozy, iż istotnie jest między nimi gruba kreska. Z jednej strony ci, którzy prosperują w III RP (nie zawsze używając etycznych metod). To jest około 15 proc. narodu. Z drugiej, połowa polskich rodzin, które z trudem dociągają do końca miesiąca. Często jednak ci ludzie, sfrustrowani tym, co się dzieje, czy zagubieni pod wpływem dezinformacji medialnej, nie idą głosować - co jest oczywiście wielkim dramatem, bo pozwala utrzymywać władzę tym, którzy są odpowiedzialni za obecny stan rzeczy. Dalej mamy tych, którzy biorą udział w różnych układach mafijno-korupcyjnych na styku biznesu, polityki i części mediów. Nie można się dziwić, że zrobią wszystko, aby nie można było zbudować w Polsce państwa prawa i zablokują dążenia tych, którzy uważają, że to jest właśnie kluczem do ugruntowania polskiej demokracji. Inna gruba kreska podziału przebiega między tymi, którzy mają na sumieniu kolaborację z okresu komunistycznego i nadal nie chcą dopuścić do ujawnienia prawdy. Rzecz jasna ten podział, aczkolwiek zasadniczy i istotny, jest schematyczny. Byłoby absurdalne twierdzić, że wszyscy ludzie, którzy głosują na PO, są ludźmi skorumpowanymi i zamieszanymi w różne układy korupcyjne. To byłoby śmieszne i głęboko niesprawiedliwe, nawet jeśli można na pewno powiedzieć, że wszyscy ludzie skorumpowani wspierają tę formację.

Ten podział jest skądinąd powierzchowny i nie najważniejszy. To, co naprawdę różni te dwa obozy, czy wręcz dwie Polski, jest dużo bardziej istotne: chodzi o stosunek do polskości, o pojmowanie polskości. I znowu nie można powiedzieć - tak jak to czynią niektórzy - że mamy po jednej stronie patriotów, a z drugiej ludzi, dla których ojczyzna nie jest wartością. Tym bardziej, że w niektórych wypadkach należy wykazać dużą wyrozumiałość. Jeżeli ktoś miał dziadków, którzy nie tylko służyli w wojsku innego kraju, ale mówili w domu nie tylko po polsku, czy też wyrósł w rodzinie, gdzie panował stalinowski "internacjonalizm", to na pewno trudniej mu pojąć wartości tradycyjnego polskiego patriotyzmu. Nie wolno jednak, pod żadnym pozorem zakładać, że większość zwolenników PO nie jest patriotami. Na pewno uważają siebie za nastawionych patriotycznie. Tyle tylko, że mają osobliwy stosunek do polskości - i tu jest przepaść nie do pokonania.

Jedni się wstydzą polskości, uważają ją za nieszczęście, od którego należy jak najprędzej uciekać, aby wejść do Europy i stać się wreszcie "nowoczesnym" krajem. Inni zaś są dumni z tego, że są Polakami i wierzą, iż Polska może dużo przynieść Europie, doprowadzając do jej odnowy w duchu szacunku dla wartości i dla godności osoby ludzkiej.

Typowym przedstawicielem tej pierwszej tendencji jest Donald Tusk, który w znanej ankiecie o polskości dla "Znaku" (1987, nr 11-12) pisał: "co zostanie z polskości, gdy odejmiemy od niej cały ten wzniosło-ponuro-śmieszny teatr niespełnionych marzeń i nieuzasadnionych urojeń? Polskość to nienormalność.Polskość wywołuje u mnie odruch buntu: historia, geografia, pech dziejowy i Bóg wie co jeszcze, wrzuciły na moje barki brzemię, którego nie mam specjalnej ochoty dźwigać". Na domiar złego autor poniekąd rzucił do jednego worka ówczesną rzeczywistość komunistyczną i wierność wartościom polskości, dodając, iż polskość w tamtych warunkach jest li tylko "ucieczką od Polski tej na ziemi, konkretnej, przegranej, brudnej i biednej". Jeżeli ktoś ma taki stosunek do polskości, jest "chory na Polskę", to jasne, że istotnie będzie chciał za wszelką cenę uciec od Polski. Będzie dążył do tej pseudonowoczesności, która się wyraża akceptacją zachodniego modelu społeczeństwa materialnego liberalizmu, hedonizmu, konsumeryzmu, braku szacunku dla życia. Konsekwencje takiej postawy są daleko idące. Jedną jest na przykład wyprzedaż Polski: skoro nie szanujemy tego, czym jesteśmy, trzeba jak najprędzej oddać co się da "lepszym" biznesmenom z Zachodu, zawierając z nimi korzystne osobiste układy. Tak się doprowadza do stanu, gdzie 80 proc. banków czy mediów jest w rękach kapitału zagranicznego i gdzie niepodległość jest więc już iluzoryczna.

Czasem ludzie się dziwią, że ci sami (postawa na przykład popularna wśród "ekonomistów"), którzy wczoraj głosili wyższość teorii socjalistycznej, są dziś najgorętszymi propagandystami liberalizmu zachodniego. Sprzeczność jest tylko pozorna. Osoby te nie mają szacunku dla polskości. Wczoraj uciekali w kierunku komunistycznego internacjonalizmu, dziś są zagorzałymi zwolennikami globalnego liberalizmu. Obojętnie, w jakim kierunku, tylko uciekać od Polski! Ich odruchem podstawowym jest odruch Targowicy. I nie jest tu ważne czy oddajemy się w ręce Moskali, czy biurokracji brukselskiej. Grunt, aby broń Boże, Polska nie była Polską! Ideałem jest być faworyzowanym namiestnikiem "wielkiego brata" i jest rzeczą wtórną, czy on siedzi w Moskwie, Waszyngtonie lub Brukseli.

Oczywiście ci wszyscy, którzy zostali wierni ideałom Sierpnia i pięknemu hasłu "aby Polska była Polską", nie mogą tego akceptować. Pamiętają naukę Jana Pawła II, który już w 1990 na warszawskim zamku podkreślał, że "Polacy mogą albo wejść po prostu do społeczeństwa konsumpcyjnego. albo też przyczynić się do ponownego odkrycia wielkiej, głębokiej, autentycznej tradycji Europy, proponując jej jednocześnie przymierze: wolnego rynku i solidarności". A więc albo przyjmujemy ślepo zachodnie wzorce, które się skompromitowały i doprowadziły do impasu duchowego (i nawet materialnego), albo my - od Polski - odnowimy Europę, budując cywilizację szacunku dla godności osoby ludzkiej. Papież pisał ("Pamięć i Tożsamość" - 2005), że "kraje Europy Zachodniej są dzisiaj na etapie, który można by określić jako ". Nasza część kontynentu jest paradoksalnie w lepszej sytuacji: "narody Europy Środkowo-Wschodniej pomimo wszystkich przeobrażeń narzuconych przez dyktaturę komunistyczną zachowały swoją tożsamość, a poniekąd nawet ją umocniły. Walka o tożsamość była dla nich walką o przetrwanie. "Właśnie dlatego, dodał Ojciec Święty, obecne zbliżenie obu części Europy nie jest pozbawione ryzyka: "podstawowym zagrożeniem dla Europy Wschodniej jest jakieś przyćmienie własnej tożsamości. W okresie samoobrony przed totalitaryzmem marksistowskim ta część Europy przebyła drogę duchowego dojrzewania, dzięki czemu pewne istotne dla życia ludzkiego wartości mniej się zdewaluowały niż na Zachodzie. Na czym wobec tego polega ryzyko? Polega ono na bezkrytycznym uleganiu wpływom negatywnych wzorców kulturowych rozpowszechnionych na Zachodzie. Dla Europy Środkowo-Wschodniej, w której tendencje te mogą jawić się jako rodzaj , jest to dzisiaj jedno z najpoważniejszych wyzwań. Myślę, iż właśnie z tego punktu widzenia toczy się tutaj jakieś wielkie duchowe zmaganie, od którego zależeć będzie oblicze Europy tworzące się na początku tego tysiąclecia". Nic dodać nic ująć!

Niektórzy pewnie się dziwią, że akurat Francuz rozprawia na temat polskiego patriotyzmu. Paradoks jest tylko pozorny. Ja wybrałem Polskę. Polska to moja żona, to moje dzieci. Znam Zachód i wiem, że mimo wszystko najgłębsze wartości są o wiele bardziej żywe w Polsce, a szczególnie w młodzieży polskiej niż w zachodniej części Europy. Twierdzę, że wszystko, co ważne na tym świecie w ostatnim pięćdziesięcioleciu, a więc ideały "Solidarności" i nauka Jana Pawła II, wywodziło się właśnie z tej ziemi, z Polski! A więc jak Polacy mogą nie być dumni z siebie? Całe moje życie jest długim marszem ku polskości, ku Polsce. Jestem zatem na antypodach w stosunku do tych, którzy się Polski wstydzą, którzy pragną od niej uciekać lub przynajmniej przeszczepić jej obce wzorce. Dosłownie jest nam nie po drodze: oni uciekają od Polski, a ja ku niej podążam. Nasze drogi się krzyżują.

Aliści widać, że żadnego kompromisu między tymi pojęciami polskości być nie może i nie powinno być. Istnieją dwie Polski i należy to przyjąć do wiadomości. Jedna, która się siebie wstydzi, i druga, która jest z siebie dumna. Wszelkie próby pogodzenia wody i ognia kończą się źle, jak na przykład współrządzenie AWS-UW. Dlatego też nie wiem, czy należy dziś życzyć zwycięstwa Jarosławowi Kaczyńskiemu w wyborach prezydenckich. I tak już zwyciężył, skoro jego formacja jest wybitnie wzmocniona i będzie gotowa do boju w wyborach parlamentarnych. Następne dwa lata, po ugruntowaniu się obecnej linii politycznej, będą dla Polski bardzo ciężkie. Jest normalną rzeczą, aby rządzący układ liberalno-globalistyczny wziął za to za pełną odpowiedzialność. Po co pozornie dzielić ciężar władzy z ludźmi, którzy mają chore pojęcie polskości?

A Polska i tak się odnowi! Całe szczęście, bo jeżeli Europa, pogrążona w głębokim kryzysie cywilizacyjnym, ma się odnowić, to stanie się tak tylko i wyłącznie, jeśli najpierw Polska będzie Polską!

Bernard Margueritte

29.06.2010r.
Tygodnik Soliderność

Pamiętaj - Weź z sobą na wybory 9 rodaków, a babcia koniecznie wnuka!

Nikt za ciebie tego nie zrobi.

Skopiuj i wklei do maila: ŚCIOS ODPYTUJE KOMOROWSKIEGO

Klikaj i wysyłaj

TVN	RMF FM Kraków	Dziennik Łódzki
Komorowski biuro	Gorąca linia RMF FM	Dziennik Zachodni
Pawlak komitet	Jedynka Polskie Radio	Gazeta Krakowska
Morawiecki kandydat	Trójka Polskie Radio	Gazeta Wrocławska
Samoobrona	TVP Warszawa	Głos Wielkopolski
Ziętek kandydat	TVP Kraków	Kurier Lubelski
Sztab WiP	Dziennik Bałtycki	Polska Times

i do wszystkich ze swojej książki adresowej.
Nie zapomnij do tych maili dodać
Apel - Weź 9-ciu!
Plakaty wyborcze
Niech Wam dziękuje Polska i każdy napotkany, uśmiechnięty Polak!