Chińskie więzienia: tortury i interes

Oficjalnie władze w Pekinie przy każdej okazji podkreślają, iż w chińskich więzieniach panują humanitarne warunki. Tymczasem organizacje zajmujące się obroną praw człowieka alarmują: b icie, ch ł osta, kopanie, stosowanie elektrowstrz ą sów, zakuwanie w kajdany oraz wieszanie za r ę ce, nierzadko po łą czone z biciem - to często stosowane praktyki w chiński systemie penitencjarnym.

W 2004 r. były strażnik w więzieniu Chishan w prowincji Hunan opowiedział dziennikarzom internetowego portalu Minghui, jakim torturom poddawani są więźniowie w Chinach. "Zeng Haiqi został umieszczony na Oddziale Specjalnej Kontroli", opisuje losy jednego z uwięzionych, wyznawcy ruchu Falun Gong. "Skuto mu ręce i powieszono tak, aby stopy prawie dotykały podłogi. Zeng wisiał tak 18 godzin każdego dnia". Strażnik przyznał także, że władze więzienia kazały straży więziennej korzystać z rożnych narzędzi tortur, tak "aby na ciele zostało jak najmniej śladów".

15 gram ryżu dziennie

Więźniowie skazani "za zbrodnie natury politycznej" mają często zmniejszane porcje jedzenia. Dziennie może to być np. 15 gram ryżu i odrobina warzyw. Do nękania skazańców wykorzystywani są także inni więźniowie - z reguły recydywiści. W przypadku Zeng Haiqi strażnicy wybrali grupę ośmiu kryminalistów. Ich zadaniem było pozbawienie Zenga snu. Mogli do tego wykorzystywać narzędzia tortur. Strażnik z więzienia Chisan opisał także tzw. małe cele, w których zamykani są niepokorni więźniowie, np. Ci, którzy nie chcą się poddać samokrytyce albo publicznie potępić współwięźniów. Trafiają oni do pomieszczeń zupełnie pozbawionych światła i tak małych, że praktycznie nie mogą się poruszać. Więźniowie stoją więc we własnych fekaliach, a w nocy biegają po nich szczury.

O podobnych praktykach, ale widzianych z drugiej strony, oczami więźnia, pisze w opublikowanych właśnie w Niemczech wspomnieniach chiński poeta Liao Yiwu. Aresztowany za publikacje wiersza pt. "Masakra" poświęconego ofiarom protestów na Placu Niebiańskiego Spokoju w 1989 r., Liao trafił natychmiast do więzienia. Tu w dużej sali na oczach innych więźniów zerwano z niego ubranie, a następnie dokonano inspekcji całego ciała, zakończonej wsadzeniem bambusowego kija w odbyt. "Trwało to może siedem minut, ale dla mnie to była wieczność" - wyznaje poeta.

Liao opisuje przesłuchania, w czasie których strażnik bił go elektryczną pałką: "za jednym razem około 100 uderzeń". Czasami skuwano mu ręce w tyle kajdankami na kilka tygodni. Kajdanki były za małe, więc skóra wokół nich puchła, a metal wbijał się w ciało. W przypadku Liao katami byli nie tylko strażnicy. Także wśród skazanych znaleźli się tacy, którzy specjalizowali się w zadawaniu bólu współwięźniom. Mieli oni swoje "menu" 45 tortur, np. "podwójne pieczone mięso podawane na stalowym talerzu" wymaga, aby ofiara została rozebrana, a w jej ciało wbite bambusowe igły. Następnie całość posypuje się solą i obwija bandażami. Liao Yiwu przyznaje, że opuścił więzienie jako całkowicie zniszczony człowiek. Miał jednak "szczęście", bo wyszedł żywy.

Są tacy, którzy tortur więziennych nie wytrzymują. W sierpniu 2008 r. strażnik więzienia Dongling w mieście Shengyang powiadomił telefonicznie rodzinę więźnia Shoujun Zhenga, że ten zmarł z przyczyn naturalnych. Według władz więzienia znaleźli go martwego w celi współwięźniowie. W szpitalu początkowo nie chciano pokazać bliskim zwłok. Gdy w końcu rodzina ujrzała ciało, nie byli w stanie go rozpoznać. "Ciało ojca było zupełnie nagie. Głowa była opuchnięta i zniekształcona, twarz pełna siniaków, brzuch powiększony, a ręce zaciśnięte" - opowiedziała gazecie "Epoch Times" córka ofiary. "Mówiliście, że mój ojciec zmarł z przyczyn naturalnych i że próbowaliście uratować mu życie,ale dlaczego na całym ciele było pełno ukłuć?", pytania kobiety spotkały się z milczeniem pracowników więzienia.

Indoktrynacja po godzinach pracy

Większość skazańców trafia do obozów pracy (Laogai). Pracuj ą tu g ł ównie w fabrykach, kopalniach i gospodarstwach rolnych. Mimo ż e prawo chi ń skie gwarantuje o ś miogodzinny dzie ń pracy, w wi ę zieniach Laogai pracuje si ę siedem dni w tygodniu, nawet po 16 godzin na dob ę . Obozy s ą przeludnione i cz ę sto na dwóch wi ęź niów przypada jedno ł ó ż ko. Na porz ą dku dziennym jest widok nagich skaza ń ców walcz ą cych o dost ę p do pryszniców, których jest tam wyj ą tkowo ma ł o.

Wi ęź niowie pracuj ą cy z materia ł ami toksycznymi nie maj ą ż adnych zabezpiecze ń . Po pracy nast ę puje tzw. czas szkolenia, kiedy poddaje si ę ich komunistycznej indoktrynacji. Skazani zmuszani s ą wówczas do samokrytyki i pot ę piania wspó ł wi ęź niów. Czasem organizowane s ą tzw. sesje walki, podczas których wi ęź niowie si ę bij ą . To wszystko zwi ę ksza wzajemn ą nieufno ść i stwarza poczucie izolacji.

Ci, którzy przy reedukacji wykazuj ą opór, s ą bici i cz ę sto wyd ł u ż a im si ę okres uwi ę zienia. Wed ł ug Harry'ego Wu, byłego więźnia Laogai, wierz ą cy i wykonuj ą cy pos ł ug ę religijn ą , tak jak ksi ęż a czy zakonnice, "konsekwentnie otrzymuj ą najd ł u ż sze wyroki spo ś ród wszystkich wi ęź niów w obozach".

Z ł e traktowanie wi ęź niów nie dotyczy tylko m ęż czyzn; często od ich losu gorszy jest los uwięzionych kobiet i dzieci. Kobiety muszą wykonywać te same prace, co przedstawiciele płci przeciwnej. Są też bite i torturowane, a nawet gwa ł cone zbiorowo przez stra ż ników lub wi ęź niów kryminalnych pe ł ni ą cych w laogai obowi ą zki tzw. wi ęź niów funkcyjnych. Także dzieci więzione w obozach pracy nie mog ą liczy ć na lepsze traktowanie.

Prawo chińskie zezwala karać dzieci powyżej 14. roku życia, ale w więzieniach przebywają i młodsze. Wiele z nich nie jest w stanie znieść ciężkich warunków i tortur i umiera z głodu oraz chorób.

Złoty interes

Władze więzień i obozów pracy znalazły sposób na dodatkowe "zarobki": handlują organami. Nieznane s ą oficjalne dane dotycz ą ce wykonywania kary ś mierci, gdy ż w ł adze ChRL okre ś laj ą je jako ś ci ś le tajne. Wielu ekspertów twierdzi jednak, ż e dochodzi do ok. 10 tys. egzekucji rocznie. Wi ęź niowie otrzymuj ą tzw. wst ę pny wyrok ś mierci i z regu ł y po up ł ywie 20 dni tzw. ostateczny. Skazani na ś mier ć , a raczej ich organy, s ą ź ród ł em dochodu.

Od skaza ń ca pobiera si ę krew, któr ą poddaje si ę testom medycznym. Egzekucja odbywa si ę za pomoc ą strza ł u w ty ł g ł owy; lekarze natychmiast pobieraj ą organy, które s ą transportowane do szpitali, gdzie oczekuj ą na nie "tury ś ci" z Tajwanu, Hong Kongu, Makao, Japonii czy Malezji. Władze chińskie oficjalnie zakazały handlu organami ludzkimi pochodz ą cymi od wi ęź niów i ofiar wypadków. "By ł bym zdziwiony, gdyby to prawo mia ł o jakiekolwiek znaczenie" - twierdzi David Kilgour, by ł y parlamentarzysta z Kanady badaj ą cy Laogai. Według Kilgoura zbyt wielu - głównie policjanci, strażnicy więzienni i lekarze - czerpie z tego "interesu" zyski, aby nagle z tego zrezygnować.

Chińskie więzienia idą z duchem czasu, a przedsiębiorczy strażnicy zarabiają nie tylko na handlu organami. Znaleźli dodatkowe źródło dochodu: gry MMO (gry rozgrywane jednocześnie przez miliony graczy w Internecie). W maju tego roku brytyjski "Guardian" opublikował wyznania byłego więźnia ukrywającego się pod pseudonimem Liu Dali. Liu trafił do jednego z obozów w północno-wschodnich Chinach za "nielegalne" informowanie o korupcji władz centralnych. W obozie w ciągu dnia pracował w kopalni złota, a w nocy przed komputerem zarabiając wirtualną gotówkę.

"W obozie by ł o 300 wi ęź niów zmuszanych do gry. Pracowali ś my po 12 godzin przed komputerem. S ł ysza ł em, ż e dziennie obóz zarabia ł na grze od 5 do 6 tysi ę cy yuanów [ok. 2,5-3 tys. z ł - przyp. aut.] . Nigdy nie zobaczyli ś my nawet grosza, a komputery pracowa ł y non stop" - opowiada Liu. Jeśli skazańcy-"gracze" nie są w stanie wyrobić dziennej normy, są poddawani torturom. Jedna z kar to stanie z podniesionymi rękami, podczas gdy strażnicy wymierzają baty plastikową pałką.

Czarne więzienia

Chińscy oficjałowie zapytani o "czarne więzienia" (heijianyu) zaprzeczają ich istnieniu. To tu trafiają ofiary nadużyć urzędników; domagają się sprawiedliwości, a tymczasem po złożeniu oficjalnej skargi zostają nagle porwani. Za pomocą przemocy próbuje się ich przekonać, aby wycofali skargi. Za porwanie i przetrzymywanie petentów płacą firmom ochroniarskim urzędnicy, cz ł onkowie partii, którzy twierdzą, że wszelkie zażalenie na ich działania to "szkod zenie partii". Jak stwierdza raport przygotowany przez organizację Human Rights Watch także w czarnych więzieniach bicie, głodzenie i gwałty to codzienność. I dodaje, że stanowią one dochodowy interes, z którego zyski czerpią porywacze, wyspecjalizowane gangi i w ł a ś ciciele lokali przekształconych w wi ę zienia. Porwanie i uwiezienie autora skargi to koszt w granicach 22-44 dolarów. To także pewny sposób na zamkni ę cie ust walcz ą cym o swoje obywatelom.

Mimo licznych raportów i relacji na temat nieludzkiego traktowania uwięzionych, wersja, jaką światu przekazuje od lat Pekin, jest niezmienna: chińscy więźniowie są traktowani humanitarnie, a pobyt w więzieniu czy obozie pracy to szansa na "zreformowanie wszystkich kontrrewolucjonistów i innych kryminalistów".

Wyimki :

"Chc ę , aby ludzie byli ś wiadomi, ile kobiet i m ęż czyzn jest w wi ę zieniach w Chinach, ż e produkty, których u ż ywaj ą , mog ą pochodzi ć z obozów pracy: zabawki, pi ł ki, r ę kawice chirurgiczne; ż eby byli ś wiadomi, jak wygl ą da ż ycie w obozach. I to nie jest problem importu czy eksportu - to sprawa praw ludzkich" - Harry Wu, były wiezień Laogai, katolik, twórca Fundacji Badającej Laogai.

Władze chińskich więzień i obozów pracy znalazły sposób na dodatkowe "zarobki": handlują organami. Od skaza ń ca pobiera si ę krew, któr ą poddaje si ę testom medycznym. Egzekucja odbywa si ę za pomoc ą strza ł u w ty ł g ł owy; lekarze natychmiast pobieraj ą organy, które s ą transportowane do szpitali, gdzie oczekuj ą na nie "tury ś ci" z Tajwanu, Hong Kongu, Makao, Japonii czy Malezji. Choć nieznane s ą oficjalne dane dotycz ą ce wykonywania kary ś mierci, wielu ekspertów twierdzi, ż e dochodzi do ok. 10 tys. egzekucji rocznie.

Hanna Shen
http://haniashen.blogspot.com/

21. 12. 2011r.
RODAKpress