Czy nadchodzi czas otrzeźwienia?

Po jednostronnej deklaracji niepodległości kosowskich Albańczyków przy aktywnym poparciu USA/UE, w prasie światowej ukazało się wiele komentarzy na ten temat. Mainstream media Stanów Zjednoczonych i UE, które we własnych oczach stanowią tzw. "społeczność międzynarodową", z życzliwością przyjęły "narodziny nowego narodu". Inny pogląd na tą sprawę mają obserwatorzy reprezentujący pozostałą, przygniatającą większość ludzkości. W kilku słowach można go sparafrazować jako postępek gorszy od zbrodni, to znaczy krytyczny błąd. Znamiennym jest, że wydarzenie to oznacza koniec porządku westfalskiego (http://www.polskapanorama.org/bissett.html), który był tradycyjnie kwestionowany przez takie rewizjonistyczne potęgi jak Rosja czy Chiny. Teraz przy opozycji tychże, czampionem barbarzyństwa w stosunkach międzynarodowych stały się "cywilizowane" państwa UE i USA.

Z polskiego punktu widzenia, równie istotnym jak międzynarodowe implikacje tego błędu, jest wpływ jaki może on mieć na psyche Serbów, słowiańskiego Narodu z postkomunistycznym bagażem w swej mentalności. W swej "drodze do europy" przechodził On bowiem podobne do Polaków etapy. Co prawda kraj nasz, jako "prymus", wyprzedził znacznie Serbię na tym "jedynie słusznym kierunku", ale teraz ma Ona szanse przewodzić nam i innym postkomunistycznym pariasom w dziele sanacji.

Podobnie jak Polacy, Serbowie wpatrzeni byli w Zachód jak w uosobienie wszelkiego dobra pod względem, ekonomicznym, politycznym, społecznym i kulturalnym. W okresie komunizmu stanowił On zawsze niedościgniony wzór i przedmiot pożądania milionów za żelazną kurtyną. Jugosłowiańska wojna domowa i matactwa Zachodu z nią związane, a w szczególności interwencja NATO w Kosowie, ostudziły nieco zachodniofilskie zapędy Serbów. Ciągle jednak przeważały opinie, że nie ma alternatywy w stosunku do "integracji euroatlantyckiej". Podobnie jak Polacy mamieni "złotymi górami", flirtowali Oni przez lata z Unią Europejską, nie otrzymując od niej niczego pozytywnego poza pustosłowiem.

Stan serbskiego psyche ilustrują dobrze niedawne wybory prezydenckie. W drugiej turze, uzyskując minimalną przewagę (51%), wygrał je "prozachodni reformator" Borys Tadič, pokonując "ultranacjonalistę" Tomislava Nikoliča. Społeczne odczucia znalazły się niejako w neutralnym punkcie wyczekując impulsu do ukierunkowania. Wszystko wskazuje na to, że impulsu tego dostarczyła im kosowska deklaracja niepodległości.

Premier Serbii Vojislav Kostunica w przemówieniu do Narodu, transmitowanym bezpośrednio po secesji, powiedział: Jednostronna deklaracja niepodległości ogłoszona przez kosowskie pseudopaństwo jest ostatnim aktem polityki zainicjowanej w 1999 roku NATO-wską agresją. Kosowo zawsze należało do Serbii, należy nadal i będzie należeć w przyszłości. Oskarżył on również Stany Zjednoczone o "bezwzględne pogwałcenie prawa międzynarodowego". Nikt, nie wyłączając ONZ-tu, nie ma prawa do wymuszania na suwerennym państwie zmian jego granic. Ci którzy tak czynią i to nawet bez poparcia jakiejkolwiek międzynarodowej organizacji, demonstrują skrajną pogardę dla ładu i porządku międzynarodowego. W przemówieniu do "eurodeputatów" w Strasburgu, serbski minister spraw zagranicznych Vuk Jeremič stwierdził, że "walczy on o to co jest serbskie i nie będzie akceptować nielegalnego aktu secesji".

Spontaniczna reakcja Serbów na omawiane wydarzenia wydaje się potwierdzać ich zrozumienie tych pryncypiów. Wstrząs spowodowany secesją Kosowa, umożliwi im otrząśnięcie się z politycznego infantylizmu, według którego zło reprezentowane przez komunizm i ZSRR, automatycznie uwiarygodnia przeciwnika ideowego (Zachód), jako uosobienie wszelkiego dobra.

Secesja Kosowa spowodowała w Serbii odwrót od eurofilskiego paradygmatu. Serbowie przez lata byli przekonywani przez Zachód i jego lokalnych lokai, że pokora i uległość wobec niego sprowadzi na nich "błogosławieństwo" w formie członkostwa w UE i związanego z nim "szczęścia i dobrobytu". Rozbieżność pomiędzy tymi deklaracjami a rzeczywistością jest tak wielka, że tylko nieliczni będą w stanie dalej wierzyć zachodniej propagandzie.

Czas już najwyższy zdać sobie sprawę, że oprócz wspólnych łacińskich korzeni, o których Zachód nota bene przypomina sobie tylko wtedy gdy jest mu to na rękę, nic nie łączy krajów środkowej i zachodniej Europy. Czas już najwyższy pozbyć się zdradzieckich łżeelit, zawsze wysługujących kolonizatorom, czy to wschodnim (rosyjskim) czy zachodnim (UE/USA) i rozpocząć korzystną dla środkowej Europy regionalną integrację. Czas już najwyższy na otrzeźwienie!

Na łamach magazynu Chronicles, Srdja Trifkovič tak komentuje kosowską secesję: Bóg czasami działa w zagadkowy sposób i w tym dniu hańby XXI wieku, jakim jest 17 lutego, należy dziękować mu za to błogosławieństwo. W wyniku tego Serbia odwróci się od Unii. I tylko dlatego będzie mogła zachować swą osobowość, wiarę i tradycję. Nie stając się członkiem NATO uchroni swą młodzież od bezsensownej śmierci lub kalectwa w jakimś odległym zakątku Świata działając w interesie postmodernistycznego amerykańskiego imperium.

Należałoby jeszcze dodać, że uchroni się Ona również od demograficznego "wykrwawienia" w formie masowej emigracji młodego pokolenia do euroraju. Jak z tej perspektywy widać, pomimo znacznie bardziej traumatycznego okresu postkomunistycznego, Serbowie znajdują się w znacznie lepszej sytuacji niż Polacy. Można mieć tylko nadzieję, że ich otrzeźwienie skatalizuje przemiany psychologiczne wśród innych narodów Europy Środkowej, nie wyłączając "polskiego prymusa". Co daj Boże amen!

Ignacy Nowopolski

RODAKpress