Płonna nadzieja

Kinopolska wyemitowała niedawno film zatytułowany Republika Nadziei, traktujący o wydarzeniach związanych
z Powstaniem Wielkopolskim. Oprócz wątku historycznego, niewątpliwą wartością tego obrazu jest zarysowanie sytuacji społecznej i politycznej na progu odrodzenia się Rzeczpospolitej.

Ukazuje on polskie realia mocno zakorzenionego w ówczesnej "europie" zaboru pruskiego. Porównując je z dniem dzisiejszym, można dojść do wniosku, że nie różniły się one wiele od współczesnych. Dyskryminacja gospodarcza Polaków, bezwzględny terror germanizacyjny, prawne zakazy i ograniczenia dotyczące polskiej kultury i języka, przypominają sytuację polskojęzycznej mniejszości na terenie Republiki Federalnej Niemiec. O ile jednak "germańska europa" i "wielki naród niemiecki" zmieniły się niewiele przez ten prawie stuletni okres, o tyle dramatycznym zmianom uległo społeczeństwo polskie.

Patriotyczna postawa młodzieży szkolnej, zaanganażowanie w nielegalne, z punktu widzenia niemieckiego "prawa", krzewienie języka i kultury polskiej, byłoby w dzisiejszych realiach nie do pomyślenia.

Głównym wątkiem, zarysowanym na tle historycznym, są perypetie córki polskiego ziemianina, którą w celu ratowania podupadłego majątku rodowego, wydano za bogatego niemieckiego arystokratę. Ta ojcowska "inwestycja" oceniana była przez ówczesne polskie środowisko jako haniebna. "Wolałbym sobie w łeb palnąć niż płacić takie procenty"-skomentował to sąsiad ziemianina. Taka reakcja środowiska byłaby obecnie potępiana przez "jasnogród" jako przejaw polskiego zacofania i ksenofobii.

Pomimo zaistniałej sytuacji, bohaterka nie przestaje utożsamiać się z Polakami i ku irytacji męża, pruskiego oficera, wspomagać rodaków w ich zmaganiach. Nie akceptuje on postawy małżonki, mówiąc że zwyczajowo w jego rodzie bierze się żony z różnych zakątków Europy, ale dotąd wszystkie one przyjmowały narodowość i poglądy mężów. Dokładną odwrotnością postawy bohaterki filmu jest obecne zachowanie polskojęzycznych "europejek", które biorą sobie mężów z różnych zakątków Europy, przyjmując przy tym entuzjastycznie ich narodowość i poglądy. Nie da się również nie zauważyć, wyraźnej przemiany jakości w ilość. Sytuacja zobrazowana w omawianym filmie nie była nagminną, podczas gdy obecnie jest ona wręcz normą. W odwrotnej też proporcji przedstawiają się korzyści wyciągane z tego procederu. O ile dla bohaterki, było to nie tylko uratowanie ojcowskiego majątku, ale również życie w wyrafinowanym arystokratycznym luksusie, o tyle w przypadku naszych współczesnych "europejek" trudno doszukać się nadmiaru benefitów z tego płynących. Nie tylko zasiedlają one głównie slumsy europejskich metropolii, ale można je także spotkać w namiotach Beduinów, czy na przydrożnych afrykańskich baobabach. Słowem wszędzie tam gdzie stanie stopa wszędobylskich "polskich pań".

Niedawno telewizyjnym Wiadomościom udało się nawet wytropić naszą rodaczkę w...męskiej szkole Talibów. Na pytanie inteligentnego redaktora co skłoniło ją do podjęcia takich właśnie studiów, odparła ona ze śmiechem, że najniższe czesne. Jak należy przypuszczać prawo pakistańskie nie zezwala na pracę nawet w najstarszym zawodzie świata bez uregulowanego statusu prawnego.

W Republice Federalnej i krajach islamskich znaczna część naszych "europejek", oprócz ewidentnie miernych korzyści materialnych, jest również narażona, na przykre zakazy komunikowania się ze swym potomstwem w ojczystym języku, czy przekazywania im rodzimych elementów cywilizacyjnych i wyznaniowych. Taka sytuacja bywa szczególnie dotkliwa, gdy zerwany zostaje kontrakt matrymonialny danej osoby (http://www.polskapanorama.org/polos.html).

Pomimo tego nasze rodaczki chętnie uprawiają ten proceder, dając nie tylko dobitny wyraz braku związku z narodem pochodzenia, ale i własnej wysoce zaawansowanej głupoty.

Innym istotnym wątkiem omawianego filmu jest idea "wspólnego europejskiego domu". Temat ten podejmuje z polskimi uczniami gimnazjalny profesor łaciny, którego można by określić mianem "dobrego Niemca". Rozumiał on frustrację swych uczniów z faktu zniewolenia narodowego, ale jako rozwiązanie problemu proponował on koncepcję consensus bonorum omnium Cycerona. Miałoby to być czymś w rodzaju porozumienia ludzi dobrej woli różnych narodowości, tworzących państwo wielonarodowościowe, w którym usunięto by wszelkie uprzedzenia i wrogość pomiędzy nacjami. Koncepcja ta przypominała ideologię narodowościową "czerwonych" socjalistów z ZSRR, zwaną "internacjonalizmem", lub ich "niebieskich" następców z Unii Europejskiej, zwaną "tolerancją".

Zakładając nawet dobre intencje twórców tych koncepcji, praktyka pokazuje dobitnie, że ich wdrożenie stanowiło tylko faryzejską przykrywkę imperialnej działalności nacji sprawujących rzeczywistą władzę w tych wielonarodowych tworach. Rozumieli to dobrze polscy gimnazjaliści dyskutujący z profesorem. Nie obojętna im też była sprawa tożsamości narodowej. "Być może wszystkie podbite narody miałyby równe prawa, ale musiałyby się wyrzec swej tożsamości"- argumentował jeden z nich. Ich współcześni polskojęzyczni rówieśnicy, czciciele europejskiej trójcy świętej ( skóry, fury i komóry), choćby ze względu na nabyte ograniczenie umysłowe, nie byliby nawet w stanie pojąć dyskutowanej koncepcji, a pojęcie tożsamości narodowej byłoby dla nich tak odległe jak kosmiczne czarne dziury. Na szczęście nikt w "nowoczesnej polskiej szkole" nie zajmuje się już takimi anachronizmami, koncentrując się w zamian na "akceptacji różnorodności" i "wychowaniu seksualnym".

Omawiany film pokazuje też ówczesnych zwolenników appeasementu zachodnich potęg. Gdy w miasteczku, w którym toczy się akcja filmu, mieszkańcy przejmują władzę od Niemców tworząc "Republikę Nadziei", zjawia się przedstawiciel władz polskich organizacji w Wielkopolsce, domagając się przerwania działalności, która mogłaby Polaków ukazywać Aliantom w "negatywnym" świetle. W związku z czym nakłaniał on władze Republiki do bierności i pozostawienia przyszłości w rękach zachodnich mocarstw. Na szczęście, w owym okresie, postawy takowe nie były przeważającymi i powstanie wybuchło, przynosząc Wielkopolsce upragnioną wolność.

Diametralnie inaczej przedstawiała się sprawa w okresie "przyłączania" Polski do UE. Społeczeństwo szło pokornie na sznurku euroklakierów straszących Polaków "gniewem europy" w przypadku podjęcia jakiejkolwiek próby obrony własnych interesów narodowych. Samo pojęcie "interesu narodowego" stało się dla krajowych "europejczyków" całkowitą abstrakcją. Taka postawa charakteryzuje się pozorną logiką. Skoro nie czuję związku z Narodem Polskim nie może mnie obchodzić jego interes; rozumowali "europejczycy", zapominając że interes ten jest również ich własnym, choć nieokreślanym jako "narodowy".

Jak z powyższego porównania widać dobitnie, "awans cywilizacyjny" polskiego społeczeństwa na przestrzeni wieku jest nie do przecenienia. Zresztą "postęp" widoczny jest nawet od okresu PRLu, kiedy to wspomniany film został nakręcony.

W dzisiejszej rzeczywistości obraz taki nie mógłby po prostu powstać i to nie tylko z tego powodu, że "najbliższych przyjaciół i partnerów" przesunięto nam z za wschodniej granicy za zachodnią. Gdyby nawet rolę Niemców przejęli w filmie Rosjanie, to i tak byłby on poważnym naruszeniem wszystkich fundamentalnych "standardów unijnych" do jakich zalicza się między innymi "tolerancja" i "uniwersalizm". I dlatego tym bardziej warty jest on obejrzenia.

Naszym "europejczykom" polecałbym go w szczególności, ze względu na możliwość uzyskania wyobrażenia odnośnie warunków społecznych w jakich przyjdzie im żyć w euroraju, kiedy władza Niemiec w Unii Europejskiej ostatecznie okrzepnie.

Natomiast tym, którzy rozumują jeszcze w kategoriach narodowych, film ten musi nasunąć smutny wniosek, że nadzieja o której jest w nim mowa okazała się z dzisiejszego punktu widzenia całkowicie płonną.

Ignacy Nowopolski

11.04.2008r.
RODAKpress